ด. เดิน

 

ภาพที่เราคุ้นตาของการเสด็จฯ เยี่ยมเยียนราษฎร คือภาพในหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงพระดำเนินนำหน้าข้าราชการ ข้าราชบริพาร ไปด้วยฝีเท้าอันรวดเร็วและแคล่วคล่อง ไม่ว่าเส้นทางนั้นจะแคบเป็นเพียงคันดิน ทางดินลื่น หรือขึ้นเขาลงเนิน พระองค์ก็จะก้าวพระบาทไปอย่างมั่นคง ไม่แสดงออกถึงความเหนื่อยล้าหรือละล้าละลัง ข้าราชบริพารหลายคนมักเล่าว่าบางครั้ง หลังจากที่ทุกคนเดินกันจนเหนื่อยล้า ต้องนั่งหอบแฮกๆ หรือถึงขั้นหูอื้อตาลาย แต่พระองค์กลับทรงยืนกางแผนที่พร้อมทรงงาน

 

มีผู้รับใช้ใกล้เบื้องพระยุคลบาทเคยกราบบังคมทูลถามว่าเหตุใดพระองค์จึงต้องทรงพระดำเนินเร็ว พระองค์รับสั่งตอบว่า

 

“ที่เราต้องเดินเร็ว ต้องไปเร็ว เพราะว่า ความทุกข์ยากของประชาชนไม่เคยรอใคร”

 

เดินตามรอยเท้าพ่อ

 

ฉันเดินตามรอยเท้าอันรวดเร็วของพ่อโดยไม่หยุด

ผ่านเข้าไปในป่าใหญ่ น่ากลัว ทึบ

แผ่ไปโดยไม่มีที่สิ้นสุด มืดและกว้าง

มีต้นไม้ใหญ่ใหญ่เหมือนหอคอยที่เข้มแข็ง

พ่อจ๋า…ลูกหิวจะตายอยู่แล้ว และเหนื่อยด้วย

ดูซิจ๊ะ…เลือดไหลออกมาจากเท้าทั้งสองที่บาดเจ็บของลูก

ลูกกลัวงู เสือ และหมาป่า

พ่อจ๋า…เราจะถึงจุดหมายปลายทางไหม?

ลูกเอ๋ย…ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนดอกที่มีแต่ความรื่นรมย์

และความสบายสำหรับเจ้า

ทางของเรามิได้ปูด้วยดอกไม้สวยสวย

จงไปเถิด แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่บีบคั้นหัวใจเจ้า

พ่อเห็นแล้วว่า หนามตำเนื้ออ่อนอ่อนของเจ้า

เลือดของเจ้าเปรียบดั่งทับทิมบนใบหญ้าใกล้นํ้า

นํ้าตาของเจ้าที่ไหลต้องพุ่มไม้สีเขียว

เปรียบดั่งเพชรบนมรกตที่แสดงความงามเต็มที่

เพื่อมนุษยชาติ จงอย่าละความกล้า

เมื่อเผชิญกับความทุกข์ ให้อดทนและสุขุม

และจงมีความสุขที่ได้ยึดอุดมการณ์ที่มีค่า

ไปเถิด…ถ้าเจ้าต้องการเดินตามรอยเท้าพ่อ

 

สมเด็จพระเทพฯ ทรงพระราชนิพนธ์บทกวี “เดินตามรอยเท้าพ่อ” เป็นภาษาฝรั่งเศสไว้เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๙ และทรงแปลเป็นภาษาไทย

 

ที่มา : หนังสือ ตามรอยพ่อ ก-ฮ  ธ สถิตในดวงใจนิรันดร์