ย. ยิ้ม
เมื่อครั้งเสด็จฯ เยือนประเทศสหรัฐอเมริกา ผู้สื่อข่าวกราบบังคมทูลถามพระองค์ว่าทำไมพระองค์จึงทรงเคร่งขรึมนัก ไม่แย้มพระสรวลเลย
ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงหันพระพักตร์ไปทางสมเด็จฯ พระบรมราชินีนาถ และรับสั่งว่า
“นั่นไง…ยิ้มของฉัน”
แต่รอยยิ้มครั้งประวัติศาสตร์ที่ยังความซาบซึ้งปลาบปลื้มและจะติดตรึงใจประชาชนไปตลอดชั่วกาลนาน คือครั้งพระองค์เสด็จออกสีหบัญชร พระที่นั่งอนันตสมาคมพระราชวังดุสิต รับการถวายพระพรชัยมงคล เนื่องในพระราชพิธีฉลองสิริราชสมบัติครบ ๖๐ ปี เมื่อวันที่ ๙ มิถุนายน ๒๕๔๙
พระองค์ทรงโบกพระหัตถ์และแย้มพระสรวล ด้วยสายพระเนตรเปี่ยมพระเมตตา แก่พสกนิกรหลายแสนคนที่รวมตัวกันอยู่ในลานพระบรมรูปทรงม้า และประชาชนที่ชมการถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศ
ผู้คนต่างพากันร้องไห้อย่างมีความสุข และเปล่งเสียงถวายพระพร “ทรงพระเจริญ” ดังกึกก้องนานราวไม่รู้จบ
นี่คือ รอยยิ้มแห่งมหาบุรุษ ผู้ครองใจคนทั้งแผ่นดิน
ที่มา : หนังสือ ตามรอยพ่อ ก-ฮ ธ สถิตในดวงใจนิรันดร์